مهمترین علاج گزش جانوران سمی ، نیرو بخشیدن به حرارت سرشتی و طبیعی است و تحریک کردن آن برای دفاع از بدن گزیده شده است ، که تریاق و لعبه بربری ( بیخی است شبیه شنبلید ) این کار را انجام می دهند. و اگر حرارت سرشتی بسیار نیرو گیرد ، سم را می سوزاند و به خارجش هول می دهد.

باید اندامان درونی را تقویت کرد که در مقابل سم مقاومت کنند و آنگاه به دفع سم بپردازی و بیرونش برانی. باید اثر سم را وسیله داروهای تناولی ، مالیدنی و پاشیدنی به کلی خنثی کنی.
داروها دارای خاصیت ضد سمی باشند یا بر مزاجی معین باشند ، که این چگونگی مزاج داروی کذایی را بعداً شرح می دهیم.
ما به چیز دیگری نیز نیازمندیم و آن این است که باید مواد تر و رطوبتی بدن را در حالتی که سم وارد بدن می شود کم کنیم ؛ زیرا سم هرجا رطوبتی بیابد بر آن سوار می شود. اما اگر رطوبت گیر نیاورد به زحمت می تواند به اندامان اصلی و بسیار ارزنده برسد.
خونگیری از شخص جانور سمی گزیده ، اسهال دادن و انجام سایر پاکسازیها به قصد رطوبت کم کردن در بدن مفیدند. همینکه احساس شد که سم در بدن انتشار یافته و جذب نمی شود ، باید خون از بیمار بگیری و به ویژه اگر بدانی که بیمار رگهایش پر از خون است.
علاج دیگری هم هست که باید مراعات شود ، و آن این است که خلطها را از حرکت به طرف اندامان اصلی بازداریم و به جهت مخالف برانیم.
داروی تناولی در علاج مسمومیت یا تریاق یا پادزهرهای عمومی و همگانی و یا داروی ویژه جای گزش جانوری مخصوص است.