در حالت و چگونگی ماده مرطوبی که از درون بدن به سوی پوست می آید و تا اندازه حرارت دارد ، احتمالاتی به ترتیب زیر وجود دارد :
1-این نم همراه حرارت به اندازه ای لطیف وکم مایه است که خود به خود می گدازد و از بین می رود و انسان آن را حس نمی کند.
2-یا نم رسیده از درون به پوست به عرق تبدیل می شود.
3- یا در تحلیل رفتن بر سطح پوست کثافتی از خود به جای می گذارد.
4- یا در بالاترین طبقه پوست بند می آید و شوره و سعفه و امثال آنها را تولید می کند.
5-یا در لایه های بالایی پوست جای می گیرد؛ که اگر زیاد بدجنس باشد درد روباه و درد مارو قوباء و سعفه به بار می آورد. اگر بد باشد اما نه بسیار بد و نیروی تولید چرک آبکی در آن نباشد و به سرعت آماده عفونی شدن نباشد و در حالتی دوام بیاورد که ماده پذیرای زندگی باشد ، دادار جان بخش زندگی بدان می بخشد؛ که این جاندار را شپش نامیده ایم. جان می گیرد ، حرکت می کند و از جای خود بیرون می آید و ممکن است یک دفعه شپش بزرگی خلق شود.
در تولید شپش – که از ماده کثیف جان می گیرد – عوامل کمکی خارجی هم هستند. از قبیل : غذای بسیار خوب کیموس و کم مایه و شل که به رویه پوست می رسد. مانند انجیر که خوردن آن به تولید شپش می کند.
برخی از حرکات و روشهای رفتاری انسان نیز به تولید شپش بر پوست یار و مددکارند.
بویژه اگر از حرکت انسان بخار آب پشت به حرکت درآید ، که مثلا از اثر جماع بخار آب پشت بالا می آید و به پوست می رسد ، که در تولید شپش دستیار است.
مراعات نظافت نکردن ، حمام نرفتن و خود نشستن و در عین حال به کار بردن چیزهایی که سوراخهای ریز پوست را باز می کند ومواد ناباب حبس شده در زیر پوست را به سوی تحلیل رفتن سوق می دهد یا هوایی که مانع از عفونی شدن ماده حبس شده می شود به سوراخها راه یابد و نگذارد ماده عفونی یا شبه عفونی شود ، به تولید شپش کمک می کنند.
ممکن است شپش به حدی بر انسان چیرگی یابد که شخص شپشو به نزیف خون از پوست مبتلا گردد ، رنگش زرد شود ، اشتهای غذا را از دست بدهد ، تنش لاغر گردد و توان جسمی را از دست بدهد.